Column: 80% van het werk

Minke Weeda is directeur van Rotown Rotterdam en showcasefestival Left of the Dial én ook columnist voor Heaven.

Ooit hoorde ik van een politieman dat er drie families in een bepaalde wijk van Rotterdam verantwoordelijk waren voor 80% van alle criminele activiteiten die er plaatsvonden.

Zo’n zelfde verdeling geldt voor ons Left of the Dial-festival: Ongeveer 80% van de mails die we tot voor kort hebben verstuurd, waren antwoorden op vragen van drie bands.

Oké, ik overdrijf misschien een heel klein beetje, maar het scheelt beslist niet veel.

Van de 150 bands die zijn geboekt, heeft het merendeel rustig afgewacht tot de preproductie werd opgestart.

Onze producenten wisselen ongeveer twee maanden voor het festival mails uit met alle artiesten om te kijken hoeveel hotelkamers er nodig zijn, welke apparatuur er moet worden ingehuurd, waar er kan worden geparkeerd en nog honderd andere dingen om ervoor te zorgen dat elke band in oktober tevreden in Rotterdam op het podium staat.

Nu heeft de ervaring geleerd dat sommige bands graag zo precies en zo lang mogelijk van te voren weten wat er gaat gebeuren. Daarom hebben we een ooit een backstage-pagina op onze website gemaakt met alle mogelijke informatie voor artiesten die ze kunnen bekijken lang voor de preproductie start.

Wij hadden het idee dat we daarin best compleet waren geweest, maar drie bands vonden het duidelijk te karig en hebben ons vanaf de lente bestookt met vragen. Ze wilden foto’s van de zalen waar ze zouden spelen, ze vroegen zich af wat je precies kon halen met de ontbijtbonnen die ze zouden krijgen en ze waren benieuwd of we alvast overzicht konden sturen van journalisten en fotografen die naar Left of the Dial zouden komen. En omdat al die vragen nog niet genoeg waren, wilden ze natuurlijk alle drie ook minimaal zes keer dat de informatie op hun artiestenpagina werd aangepast, omdat ze toch een betere bandfoto hadden gevonden, of omdat er een extra (voor de rest van de wereld totaal onbekende) gitarist bij was gekomen die óók in de bio moest worden vermeld.

Allemaal prima, gewoon nerveus enthousiasme, snappen we best.

Er was alleen een e-mailwisseling over hotelkamers die ik nog steeds niet begrijp.

Een zangeres vroeg of elk bandlid een eigen kamer kreeg. Daarop hebben we geantwoord dat dit niet het geval is en dat we alleen tweepersoonskamers hebben.

Toen vroeg ze of dit betekende dat ze met vijf bandleden in één tweepersoonsbed moesten slapen.

Uiteindelijk snapte ze dat we niet hadden bedoeld dat we per band slechts één tweepersoonskamer hadden gereserveerd en dat ze heus allemaal een eigen bedje krijgen, maar toen waren we wel weer drie mails verder.

Ach ja, als die drie bands straks voor 80% van de goeie recensies zorgen, hebben we het nergens meer over.