Column: De perfecte runner

Minke Weeda is directeur van Rotown Rotterdam en showcasefestival Left of the Dial én columnist voor Heaven.

Lang geleden zei iemand tegen mij dat zijn neef wel bij een festival werkte, maar dat hij ‘maar een runner’ was. Dat is me altijd bijgebleven, omdat ik niet snapte waarom je daar zo laatdunkend over zou doen. Als er niemand spullen of personen wil ophalen en wegbrengen bijvoorbeeld, is een festival best lastig te organiseren.

En soms doen ze nog veel meer.

De ochtend voor Left of the Dial begon, moest ik bij een verder gelegen locatie zijn. Het regende en toevallig stond er net een runner klaar om die kant op te gaan, dus ik stapte bij hem in zijn busje. Een vriendelijke jongen die al een paar jaar voor ons werkt, maar waarmee ik nooit heel veel meer dan een paar zinnen had gewisseld.

Onderweg vertelde hij dat hij zo’n zin had in het festival, omdat de bands die hij rond moest rijden eigenlijk altijd aardig waren. Soms waren ze wat stiller, waarschijnlijk omdat ze nerveus waren, maar hij wist ze altijd wel op hun gemak te stellen.

Bij het stoplicht frommelde hij aan een kabeltje en sloot zijn telefoon aan.

‘Kijk,’ legde hij uit, ‘ik vraag ze gewoon wat hun lievelingsnummer is en dat zoek ik dan voor ze op.’

Zo had hij ontzettend veel nieuwe muziek leren kennen. Dat alleen al vond hij geweldig. Als het ijs daarmee gebroken was, vroeg hij ze naar het nummer dat ze het liefste horen vlak voor ze het podium op gaan. ‘Waarvan ze helemaal hyped beginnen aan hun show,’ verduidelijkte hij.

Hij begon te lachen: ‘Dan gebeuren er dingen joh… ze gaan allemaal meezingen, op het dak bonken, soms hangen ze zelfs uit de ramen te schreeuwen.’

Terwijl hij inparkeerde, voegde hij er laconiek aan toe: ‘Ja, zo lever je ze wel in een goeie stemming af.’

Ik hoop zo dat deze jongen bij de volgende editie van Left of the Dial nog steeds ‘maar een runner’ is.