Daan Hofman, popchansonnier

Zijn deelname aan De Beste Singer-Songwriter Van Nederland mag dan zijn uitgelopen op een regelrechte teleurstelling, Daan Hofman heeft wel degelijk het nodige in zijn mars. Met het onlangs verschenen album Frederic & De Katoenvelden doet hij zich kennen als een ambitieuze popchansonnier.

Als vijftienjarige droomt Hofman zich in de voetsporen van Nirvana’s Kurt Cobain. Op een avond ziet hij op televisie toevallig een optreden van Jacques Brel. “De emotie spatte letterlijk van het beeldscherm af. Vanaf dat moment begreep ik dat intensiteit in muziek vele vormen kent. Er ging een wereld voor me open.”

Na grunge en chanson ontdekt Hofman ook Hongaarse zigeunermuziek en Portugese fado. Als de elektrische gitaar wordt ingeruild voor de piano verdiept hij zich in klassieke componisten als Chopin, Beethoven en Schubert. “In mijn walkman zat steeds dezelfde cassette: op de ene kant stond Nevermind, op de andere kant Winterreise.”

Na de toneelschool besluit Hofman zich op de muziek te richten. Hij gaat studeren aan het conservatorium, bekwaamt zich in onder meer arrangeren, orkestreren en componeren, en volgt vakken in jazz en wereldmuziek. Zo kan hij momenteel zijn brood verdienen met het componeren voor theater en het geven van pianolessen.

Eind 2008 verschijnt in eigen beheer Fakkels Van Suiker, waarop Hofman zich schatplichtig toont aan Spinvis. “Zijn debuutalbum was voor mij een sleutel naar het schrijven in de eigen taal. Hij legde een gebied tussen popmuziek en kleinkunst braak waar heel veel mogelijk is.”

Om inspiratie voor de opvolger op te doen, reist Hofman af naar het zuiden van de Verenigde Staten. Rijdend langs de Mississippi ziet hij de blues, jazz en soul aan zich voorbij trekken. “De muziek zit daar diep geworteld in het landschap. Tegelijkertijd bespeurde ik een groeiende behoefte om liedjes te maken die samenvallen met mijn eigen omgeving.”

Terug in Amsterdam ontwikkelt Hofman een eigen sound, waarin het klankpalet van het Europese chanson wordt gecombineerd met het organische geluid van de Amerikaanse popmuziek uit de jaren zestig en zeventig. Hofman zelf hanteert piano, gitaar, ukelele en orgel, zijn begeleiders bespelen behalve extra gitaren, bas en drums ook diverse blaasinstrumenten.