Een moord voor Murder Ballads

Overhoop geschoten. Steen op de kop. Verzopen. Vergiftigd. Er zijn heel wat manieren om onvrijwillig en vroegtijdig aan je einde te komen. In het enerverende muziekprogramma Murder Ballads komt een flink aantal modi operandi voorbij. Je moest er wel voor naar Vlaanderen, want daar is het bedacht én uitgevoerd. Tot nu dan. Heaven zag in Cultuurcentrum Het Bolwerk in Vilvoorde de voorlaatste voorstelling en roept op: Nederlandse programmeurs, boeken!

Billie Holiday, Nancy Sinatra, Jimi Hendrix, Falco, Jeanne Moreau, Talking Heads, Johnny Cash en, jawel, Rihanna, ze hebben meer gemeen dan je denkt. Allemaal zongen ze wel eens een lied waar minstens één persoon op onnatuurlijke wijze het leven liet. Het thema 'Moord en doodslag' vormt de rode draad van Murder Ballads dat de achterliggende maanden in 23 Vlaamse theaters was te zien.

Het idee komt van Martine Van Autrijve van artiestenbureau Koortzz. Ze schoot rechtop in haar stoel toen ze in 2016 op de Nederlandse tv een item zag over tekenaar Erik Kriek. Die had vijf van die moorddadige liedjes 'verstript' in zijn boek In The Pines. Van Autrive vertaalde het concept naar een theatraal programma met murder ballads van alle jaren en uit vele muzikale windrichtingen. Ze legde dat weer voor aan zanger Stijn Meuris (Noordkaap, Monza, Meuris) en die zag er heil in. De volgende stap was een stevig vocaal team samen te stellen met Gregory Frateur (Dez Mona), Tijs Delbeke (Nightman) en Lien De Greef (Lady Linn), de laatste twee ook instrumentalist. Nadat bassist Bart van Lierde (Meuris, K's Choice) en drummer Karel De Backer (Dead Man Ray, Gabriël Rios, Flip Kowlier) waren gestrikt, kon er worden gepuzzeld aan een setlijst. Iedere zanger had zo zijn voorkeuren en uiteindelijk resulteerde het gedelibereer in een avondvullende theatershow met 24, vaak bloedstollende nummers. Om de bezoekers op adem te laten komen, is halverwege een pauze ingelast.

Voor een decor vol bloedspetters trapt Lady Linn ingetogen af met Container. Dat nummer van Fiona Apple uit 2011 gaat naadloos over in PJ Harvey's These Are The Words That Maketh Murder, in een interpretatie van Gregory Frateur. Dan is het tijd voor het ruigere werk: de Hendrix-classic Hey Joe door Stijn Meuris, ook de degene met veruit het rauwste stemgeluid. Met een vlekkeloos gezongen Buenas Tardes Amigo van Ween door Tijs Delbeke heeft iedereen van het kwartet zijn visitekaart afgegeven. En het wordt alleen maar mooier. Neem de geweldige vertolking van Rihanna's Man Down door Lady Linn. En, onverwacht, Meisje Van Zestien van Boudewijn de Groot, uiteraard gezongen door Meuris die het nummer inleidt met: "Het is niet helemaal zeker of er in gemoord wordt, maar in onze perverse fantasieën wel." Die bewering doet hij nogmaals bij de introductie van Jeanny, de kraker van Oostenrijker Falco en ook al van Nederlandse makelij (Rob en Ferdi Bolland). Natuurlijk ontbreekt Nick Cave niet in dit programma dat is vernoemd naar een van zijn albums. Drie songs haalden de selectie: Stagger Lee, Where The Wild Roses Grow en Deep In The Woods, de laatste van zijn vroegere band Birthday Party.

Zittend een concert bijwonen heeft niet bepaald mijn voorkeur. Zeker niet als je permanent zicht hebt op bezoekers die twee uur lang geen spier vertrekken terwijl je zelf alle moeite doet om bij sommige nummers niet als een gek van de stoel op te springen of op zijn minst ritmisch mee te deinen. Maar toegegeven, het zitten helpt weer wel om je te laten meevoeren in de, in muzikaal opzicht, wat fijngevoeliger nummers. En vanuit een schouwburgzetel zijn de capriolen van het uitstekende ritmetandem Van Lierde/De Backer ook veel beter te volgen, aandacht die ze zeker verdienen. Staan of zitten, de in moord en doodslag geïnteresseerde muziekliefhebber in Vlaanderen zal het een zorg zijn. Vilvoorde met ruim 400 stoelen was uitverkocht, net als de meeste andere zalen. Een deel 2 ligt voor de hand. Maar beter eerst een rondje Nederland!