The Pink Stones: Into Gram Parsons

Introducing… The Pink Stones klinkt als een vergeten countryrockklassieker uit de jaren zeventig. Maar de zeskoppige band bestaat uit twintigers – en een vijftiger – uit Athens, Georgia. Blikvanger Hunter Pinkston licht toe.

Door Louis Nouws
 
Hunter Pinkston (25) lijkt met zijn lange haren en zijn snor zo te zijn weggeslopen uit de gouden era van de cosmic American music, uit het zonovergoten Californië van de jaren zestig en zeventig. Het genre is een mengsel van country, rock, soul en gospel, en de term werd gemunt door Gram Parsons, het veel te vroeg overleden muzikale wonderkind. Parsons was de creatieve kracht achter The Byrds-klassieker Sweetheart Of The Rodeo, algemeen beschouwd als benchmark in het genre, al komt ook The Gilded Palace Of Sin van The Flying Burrito Brothers – met de dan alweer uit The Byrds gestapte Parsons in de gelederen – als mijlpaal in aanmerking. Net als de twee soloalbums die Parsons nog net voor zijn dood maakte – GP en Grievous Angel – waarop hij de destijds nog onbekende zangeres Emmylou Harris introduceerde.

Pinkston: “Ik moet 16 of 17 zijn geweest toen ik het singletje Brass Buttons kocht, by the way op roze vinyl. Op de A-kant stond de uitvoering van Evan Dando en Lemonheads. Dat was de reden dat ik het kocht, want ik vond de Lemonheads een super coole band. Nog steeds trouwens. De B-kant was het origineel van Gram Parsons. Toen ik die op mijn pick-upje hoorde was ik daar meteen helemaal weg van.”
Hij kocht alles van Parsons en aanverwanten. “Sweetheart Of The Rodeo maakte natuurlijk grote indruk, maar eigenlijk was ik nog meer ondersteboven van de muziek die hij met de Flying Burrito Brothers op plaat heeft gezet. Met een van mijn eerste bandjes deed ik veel Burrito-covers. Overigens mag Gram Parsons dan de verpersoonlijking van het genre zijn, er zijn natuurlijk veel meer groepen en artiesten geweest die cosmic American music maakte, en heus niet alleen aan de westkust. Delaney & Bonnie zaten bijvoorbeeld bij Stax. Het is zelfs niet exclusief Amerikaans, want ook George Harrison en Eric Clapton maakten dat soort muziek.”
 
Pedal steel
 
Hunter Pinkston omschrijft het genre als in de basis country, met elementen uit andere genres. In het instrumentarium is de pedal steelgitaar eigenlijk onmisbaar. De zingende gitaar vult de zanger aan die de teksten het liefst enigszins uitgestreken voor het voetlicht brengt. “We zijn heel blij met John Neff, want niet iedereen kan de pedal steel even goed hanteren.” Vijftiger Neff, veelgevraagd sessiemuzikant en lange tijd bandlid van Drive-By Truckers, zou de vader kunnen zijn van de rest van de band, allemaal mid-twintigers. “We kennen elkaar van studie of eerdere bandjes. Met John is het een ander verhaal. We werkten in hetzelfde bedrijfsverzamelgebouw, ik bij een drukker, een baan die ik er nog altijd naast doe, hij bij een distributiebedrijf. We zagen elkaar dagelijks bij de koffieautomaat en konden het erg goed met elkaar vinden. Hij is een superaardige vent, totaal niet uit de hoogte. Ik studeerde communicatie met een minor muziekbusiness en daar weet hij natuurlijk veel van, because he’s around the block a few times. Hij speelde af en toe met ons mee als we in de buurt optraden en hij kwam aan boord toen we besloten een plaat te maken.”

Introducing… The Pink Stones werd meer dan twee jaar geleden opgenomen. Dat wil zeggen, voor de eerste keer. “You know the story? Een paar weken na de opnamen kreeg ik een telefoontje van de studio. Door een blunder bleken alle opnamen te zijn gewist. Ik heb eerst stevig gevloekt maar vrij snel daarna hadden we allemaal zoiets van: oké dan doen we het toch gewoon nog een keer en beter. Een paar maanden later stonden we er en doordat we in de tussenliggende tijd de nummers vaker live hadden gespeeld klonken ze inderdaad allemaal net dat tikkie beter. Al vind ik dat het nog beter had gekund.”
 
Humor
 
Later dit jaar duikt de band de studio in voor het vervolgalbum. Hunter Pinkston: “We hebben genoeg nieuw materiaal en je moet het ijzer smeden als het heet is.” Hij zegt het enigszins lachend maar het debuut kreeg ontegenzeggelijk een goede ontvangst, ook in Nederland waar het enige tijd de EuroAmericana Chart aanvoerde. “Zelfs in ons eigen Athens krijgen we best veel respons, terwijl deze studentenstad toch meer is gericht op indierock. We zijn op dit moment de enige band hier die dit soort muziek maakt. Een beetje vreemd mogelijk, want uit Georgia skomt veel goede country en soul. Maar in Athens wonen veel jonge kids en die zijn liever wat experimenteler bezig. Ik herken dat wel. Ik ben ook begonnen in rockbandjes en rock nog graag als ik tijd doorbreng met oude vrienden. Maar sinds ik niet meer studeer en een beetje uit die collegescene ben, gaat mijn liefde, zeker voor het schrijven van nummers, toch vooral uit naar country. In een goede countrysong kun je een verhaal vertellen, en dan liefst met een beetje humor en ironie. Dat spreekt me aan. Het zit in onze bandnaam, die uiteraard is afgeleid van mijn achternaam, en ook in de titel van ons debuutalbum. Toen één van ons Introducing… The Pink Stones opperde, hadden we de grootste lol. Het fijne van countrymuziek is dat je zelfs als de tekst op zich niet heel humoristisch is, je door de toon en de frasering van de zang een zekere gelaagdheid kunt aanbrengen, zodat er een fraaie dubbele bodem in komt te liggen.”