Rufus Wainwright with the Pacific Jazz Orchestra - I’m A Stranger Here Myself: Wainwright Does Weill

Rock and Roll Credt Card  Inc.

Wat heeft Rufus Wainwright de afgelopen jaren eigenlijk niét gedaan? Pop, musical, folk, opera, een requiem, Judy Garland, Shakespeare en nu dus het werk van Kurt Weill. Alleen al de werklust van dit muzikale multitalent verdient bewondering. Aan de andere kant: het laatste van Wainwright’s albums waar ik als fan van het eerste uur nog écht warm voor kon lopen was de registratie van zijn tournee met Amsterdam Sinfonietta uit 2021 (op een registratie van de tweede tournee van twee jaar later zitten we nog steeds te wachten). Maar Folkocracy was me te ongeïnspireerd en zijn Dream Requiem bewonderenswaardig, maar te complex. Ook I’m A Stranger Here Myself – Rufus Does Weill doet me te weinig. De orkestrale begeleiding (door het Pacific Jazz Orchestra en op twee nummers door ons eigen Metropole Orkest) van Weill’s tijdloze werk is weliswaar sprankelend en puntgaaf, en op Rufus’ live performance is niks aan te merken. Hij is perfect bij stem, als tweetalige Canadees zit het met zijn Frans zit sowieso wel goed en ook zijn Duits (het album is drietalig) is perfect, iets wat vast en zeker mede het gevolg zal zijn van zijn huwelijk met de Duitse theaterdirecteur Jörn Weisbrodt. Maar toch, maar toch. Het klinkt me allemaal teveel bedacht, te tekentafel-achtig. Ik mis de vonk. Hopelijk vindt Rufus Wainwright tussen al zijn activiteiten binnenkort weer eens de tijd voor een geïnspireerd en echt origineel pop-album zoals Out Of The Game (2012) of Unfollow The Rules (2020). 

Roeland Smits