Recensie
Rachel Goodrich - Once Before
.jpeg)
Soul Select Records
De Amerikaanse zangeres en gitariste Rachel Goodrich debuteerde in 2008 met het in eigen beheer uitgegeven Tinker Love, waarop jazz een invloed was, maar dwarse pop en folk net zo goed. Dat was ook zo op haar titelloze tweede en Ibba Jibba, maar in deze acht songs kiest ze exclusief voor jazz: Goodrich nam ze op met drummer Joe Russo, bassist John Shaw, pianiste Rose Droll, vibrafonist Kevin Kendrick en trompettist Joe Gallace. Ze fluistert haar teksten eerder dan ze zingt en doet dat in een geluid dat wordt gekenmerkt door brushes, ruisende bekkens en dwalende trompetsolo’s, zoals in Why Do We Fall In Love?. In het meer uptempo You Don’t Own That Swing laat ze horen dat ze de swing wel degelijk beheerst, maar ook dan zingt ze alsof ze een privéconcert in je huiskamer geeft. Haar teksten passen in de traditie van de gezongen jazz uit de jaren vijftig, zo roept ze in The Moon het missen van haar geliefde moeiteloos op. Daarvoor heeft ze niet veel tijd nodig: van haar nummers is er maar een langer dan drie minuten en duren twee er zelfs minder dan twee. Ze overtuigt in dit miniconcert van twintig minuten en een paar seconden zowel in de ballads als in de snellere songs, al voegt ze aan het genre van even etherische als anemische ‘zuchtmeisjes’ niet speciaal iets toe: wie zijn oren spitst, hoort echter veel.
Ruud Heijjer